Kino noir („czarne kino”) to termin wymyślony przez francuskiego
krytyka Nino Franka na oznaczenie amerykańskich filmów gangsterskich z lat
40-tych i 50-tych, które po II wojnie światowej dotarły do Francji. Były wśród
nich takie dzieła jak „Sokół maltański” (1941) Johna Hustona, „High Sierra”
(1941) Raoula Walsha, czy „Kobieta w oknie” (1945) Fritza Langa. Filmy te
przynależały do gatunku kryminałów: filmów gangsterskich i detektywistycznych.
Nazwa tego terminu odnosiła się nie tylko do mrocznej
tematyki poruszanej w tych filmach, ale również do samego czarno-białego obrazu
(nie był to jednak główny wyróżnik, gdyż filmy takie jak „Niagara” (1953) lub
„Zawrót głowy” (1958) również przynależą do tego nurtu, choć były kolorowe). Na
specyficzną, mroczną atmosferę tajemnicy i zagrożenia wpływała gra czerni,
bieli i światłocienia. Takie oświetlenie techniką low-key polegało na
wykorzystaniu jedynie światła rysującego, pomijając kontrowe i wypełniające.
Rozwiązanie to wynikało zarówno z inspiracji niemieckim ekspresjonizmem, jak ze
skromnych budżetów.