Lot nad kukułczym gniazdem

Zniewolony umysł

Któż nie słyszał o tym filmie? Zdobył pięć oskarów w najważniejszych kategoriach (tzw. Oskarowy poker) i ugruntował pozycję Jacka Nicholsona jako aktora wybitnego. Film zaczyna się od spokojnych, leniwych ujęć z równie spokojną muzyką w tle, która przywołuje atmosferę beztroski. Lecz jest to tylko pozorny spokój. Bowiem w szpitalu dla umysłowo chorych, do którego przybywa McMurphy, dzieją się czasem rzeczy straszne. McMurphy to drobny złodziejaszek, któremu szpital wydaje się lepszym miejscem od więzienia. On przecież nie jest chory, więc może się czuć panem sytuacji. Jego beztroska naiwność stanie się wkrótce przyczyną jego zguby, gdy postanowi zmienić nieco reguły panujące w szpitalu i wprowadzić więcej życia. Jego zachowanie jest dość ekspresyjne, jak na warunki panujące w szpitalu, gdzie każdy się ma na baczności. Chcąc umilić pobyt sobie i swoim współtowarzyszom lekkomyślnie podpada zimnej i okrutnej siostrze Ratched. W tej walce ona zawsze jest stroną wygraną. Gdy nie udaje mu się przekonać jej, by zezwoliła na oglądanie meczu w telewizji, postanawia komentować głośno i przekonująco wyimaginowany mecz. Lecz i tu zostaje pokonany, siostra nakazuje jemu i jego kolegom uciszyć się, gdyż zbytnio hałasują.

Bezsenność

Nie zaśniesz!

Czy mieliście kiedyś poczucie winy? Gdy postąpiliście niesłusznie i już później nie dało się tego cofnąć? Poczucie winy. Czymże jest? Jeśli człowiek raz dopuści się kłamstwa, to by nie wyszło ono na jaw, musi ciągle tworzyć nowe kłamstwa. A gdy w celu niedopuszczenia do jego ujawnienia posuwa się do morderstwa, to jego sytuacja nie jest godna pozazdroszczenia. Wyrzuty sumienia prześladują Willa Dormera niemal przez cały film. Wraz ze swoim partnerem został wysłany z rodzimego Los Angeles na odległą Alaskę. Niby po to, by pomóc rozwiązać tamtejszą sprawę morderstwa, ale wiadomo, że chodzi o przeczekanie, aż pewna nieprzyjemna sprawa w Wydziale Wewnętrznym przycichnie.

Piorun i Lekka Stopa

Lekka przygoda

"Piorun i Lekka Stopa" to debiut reżyserski Michaela Cimino, "reżysera jednego filmu". Tym filmem, który przyniósł mu największą sławę i uznanie był niezapomniany "Łowca jeleni". Niestety talent reżyserski ogranicza się głównie do wspomnianego tytułu. Już nigdy później nie udało mu się uzyskać tak wysokiego poziomu. Ponadto stał się reżyserem nieznośnym dla producentów. Przedłużał zdjęcia, powiększał koszty produkcji. Zupełnie nie tego próbował nauczyć go oszczędny Clint.

Żony ze Stepford

Żony idealne

Ten film to pozycja obowiązkowa dla każdego mężczyzny, który marzy o idealnej żonie. Ale też i dla kobiet, które chcą być doskonałe. Tak ku przestrodze, nie zawadzi obejrzeć: Kobieta idealna to taka, która zajmuje się dziećmi, dba o dom, w którym jest zawsze czysto, a poza tym dba by wyglądać zawsze pociągająco i nigdy nie narzeka. Któż o takiej nie marzy? Dlatego do Stepford ciągną najbogatsi pragnący odmiany w swym męczącym życiu. Pantoflarze-nieudacznicy, którzy są zazdrośni o swoje odnoszące sukcesy żony pod wpływem środowiska (i techniki) zmieniają je na będące wiecznie szczęśliwymi i uszczęśliwiające innych. A gdyby coś było nie tak, mąż zawsze ma pod ręką pilota, którym może sterować żoną. Przyszłość? Wg zapewnień Mike'a zapewne. Świat zmierza nieuchronnie w kierunku wizji przedstawionej w "Seksmisji". Kobiety są coraz aktywniejsze, nie chcą rodzić dzieci, wolą robić szybką karierę, są bardziej zdeterminowane w działaniu od meżczyzn. Nawet w kinie ostatnio kobieta coraz cześciej jest główną postacią filmów akcji. Do tego zalew wszelkiej maści feministek walczących o równouprawnienie. Coraz agresywniej udowadniają, że są samowystarczalne i nie potrzebują "chłopa". Mężczyznom trudno się odnaleźć w tym świecie, nic dziwnego że się zaczynają bać. Czują się gorsi - w końcu kobieta została stworzona jako druga przez Boga, może jest więc udoskonalonym mężczyzną? Tracą poczucie własnej tozsamości, skoro kobiety przejmują ich role. Niektórzy tracą nawet orientację i stają się gejami - prawie kobietami.

Negocjator

Filmy sensacyjne trudno wyobrazić sobie bez nomen omen - sensacji. Efektowne pościgi, walki wręcz, wybuchy, strzelaniny - esencja filmów akcji. Zwykle zapamiętujemy z nich te właśnie sekwencje, często wzbogacone o efektowny montaż i podtrzymującą tempo muzykę. Można odejść na moment od ekranu w każdej chwili bez wahania, że wydarzy się coś, co znacząco zmieni fabułę. Możemy sobie na to pozwolić, ponieważ większość fabuł jest przewidywalna w swym rozwoju (no może największą niewiadomą jest to kto z obsady drugoplanowej zginie a kto nie). I generalnie wszystkie tego typu filmy kończą się happyendem.